The creative spark for The Winter began when I inherited an ancient property with an extremely colourful history in Siatista, a small, picturesque town in northern Greece. The house dates from the 16th century and carries a dubious heritage - one of hearsay, superstition and documented evidence of several mysterious deaths. Adding to its mystique, the building boasts a network of underground tunnels leading to nearby mountains, multi-level basements and hidden rooms. History shows that the estate has served as both a Turkish prison and a safe haven for Church treasures during the WWII German occupation, among other functions. For more than 400 years, until 1983, it was also the family home of my ancestors.
A setting with so many local legends only served to fuel a childhood fascination for horror literature – the creepier the better! I became intrigued by the inevitable hand of fate found in the work of masters Edgar Allan Poe and H.P. Lovecraft - the inability of future descendents to escape other-worldly punishment for the sins of previous generations and the spiritual memories a site holds for all that has happened within its boundaries. Much of what I read from came very close to the family stories I would overhear and both influences combined to impact my early creative development in ways I am only just beginning to understand.
Η αφορμή για την δημουργία του «Χειμώνα» ήρθε όταν κληρονόμησα ένα «αρχαίο» σπίτι με μια περίπλοκη ιστορία στην Σιάτιστα, μια μικρή, γραφική πόλη στην Βόρεια Ελλάδα. Το σπίτι χρονολογείται απο τον 16ο αιώνα και κουβαλάει μια περίεργη κληρονομιά γεμάτη φήμες, προκαταλήψεις και αποδεδειγμένα μυστήριους θανάτους. Κάτι που προσθέτει σ’αυτό το μυστήριο, είναι πως το κτίριο υποτίθεται πως διαθέτει ένα υπόγειο δίκτυο τούνελ που οδηγεί σε κοντινά βουνά, πολυεπίπεδα υπόγεια και κρυφά δωμάτια. Η ιστορία λέει πως το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως Τούρικη φυλακή αλλά και ως ασφαλές καταφύγιο εκκλησιαστικών θησαυρών κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στο 2ο Π.Π., ανάμεσα σ’άλλες λειτουργίες. Για πάνω απο 4οο χρόνια μάλιστα, μέχρι το 1983, λειτούργησε και ως κατοικία για τους προγόνους μου. Ένα μέρος με τόσους πολλούς τοπικούς μύθους λειτούργησε φυσικά ως «καύσιμο» για την παιδική μου λατρεία για την λογοτεχνία τρόμου – όσο πιο τροματική τόσο το καλύτερο! Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το αναπόφευκτο χέρι της Μοίρας που βρίσκουμε στο έργο των μεγάλων Edgar Allan Poe και H.P. Lovecraft, την αδυναμία των μελλοντικών απογόνων να αποφύγουν ανομολόγητες τιμωρίες ως τιμωρία για τις αμαρτίες των προηγούμενων γενιών, τις πνευματικές αναμνήσεις που ένα μέρος κρατά σχετικά με όλα όσα έγιναν στους χώρους του. Πολλά απ’όσα διάβασα πλησιάζανε τις οικογενειακές ιστορίες που κρυφάκουγα και ο συνδυασμός αυτών των επιρροών επηρέασαν νωρίς την δημιουργική μου ανάπτυξη με τρόπους που μόλις τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.
